Εκτύπωση Κλείσιμο Παραθύρου
Κάπου στην άκρη της δεκαετίας του ’80 στον πυρετό των μηχανογραφικών (άλλοι λίγο πριν, άλλοι λίγο μετά τον … Τραβόλτα και το Saturday night fever…ναι ναι τον προηγούμενο αιώνα!!!) και στα «κουτάκια» (ως άλλα κουταβάκια) βάλαμε είτε γιατί μας ξέφυγε είτε επίτηδες είτε γιατί δεν ξέραμε τι μας γινόταν ένα «τικ-√» (χωρίς τακ και … τακτ) στο «Νομική Σχολή Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης» , Κομοτηνή . Αγνοούσαμε και την πόλη. Μετά επειδή ακουγόταν εξωτικό την μετονομάσαμε σε Κόμο, να ‘χουμε μια ιδέα ότι είμαστε και Ιταλία.
Παρά πάσα ελπίδα τον επόμενο Οκτώβριο από το πιο πάνω «τικ» περνώντας ποτάμια, θάλασσες, βουνά και λόγγους – τρίζοντας πάνω από τη γέφυρα του Γοργοποτάμου, άλλοι δι’ αέρος αέρος, προσγειωθήκαμε σ’ ένα σύνολο κτηρίων που όμοιό του , κάπου είχαμε ξαναδεί, κάτι σαν Ενιαίο Πολυκλαδικό Λύκειο. Μας πήρε λιγότερο από ώρα να ανακαλύψουμε το δυνατό σημείο αυτού του κτηριακού συγκροτήματος, το τζάμπα φαί στην εξωτική τραπεζαρία στην άκρη δεξιά, μέρος όπου γράφτηκαν μεταξύ τυριού και αχλαδιού υπέροχες ιστορίες τρέλας και πάθους. Καμιά φορά γράψαμε κι εξετάσεις εκεί πέρα, με τη συνοδεία οσμών της παρακείμενης κουζίνας – παρασκευαστηρίου φαγητού. *(Καιρό μετά, όσο με αφορά, συνειδητοποίησα ότι οι οσμές ήταν η αιτία για το περήφανο πρώτο μου τριάρι στην Πολιτική Δικονομία. Την επόμενη εξεταστική που έγραψα χορτάτος και με μαντηλάκι στη μύτη, ήρθε το πέντε και πήρα πτυχίο…ουφ!)
Κανείς μας δεν κατάφερε έκτοτε να βάλει σε μια τάξη όλες τις εικόνες των σπουδών στη Νομική Σχολή της Κομοτηνής. Ατάκτως ερριμένα κομμάτια μιας εποχής που την ανακαλούμε σαν συναντούμε παλιές μορφές, γνώριμες, έστω κι αν ο χρόνος δεν είναι επιεικής. Όταν θυμόμαστε αυτούς που δεν είναι μαζί μας, την Μαρία, το Μάκη, το Φίλιππο, τον Κώστα, τον Μαρίνο κι άλλους που παραμερίζουν, απλώς γιατί δεν είναι η ώρα για προσκλητήριο αλλά για εφαλτήριο.
Καθένας μας έγραψε μια ιστορία εκεί. Και αν παντού γράφονται ιστορίες, η διαφορά είναι ότι είμαστε ΚΟΙΝΩΝΟΙ ο ένας της ιστορίας του άλλου.. Τόσο που συναντιόμαστε αρκετές φορές στο χώρο δουλειάς μας , κι έστω κι αν στα πεταχτά κι απόμακρα βγάζουμε την «καλημέρα», η κάθε παλιοσειρά λέει στη δική της «Άσε μπαγάσα, σε ξέρω!». Τέσσερα χρόνια σαν ταινία, για άλλους πέντε, τους πιο τυχερούς για έξι, μάθαμε να κάνουμε σχέσεις, να ερωτευόμαστε ενώ σαν ήρθε η Γυμναστική Ακαδημία το 1985, παίζαμε και ξύλο, (άλλοτε για τη σειρά στη διανομή φαγητού, άλλοτε για πρασινογάλαζες βλεφαρίδες), εν τέλει θέλοντας και μη μάθαμε και λίγα νομικά, που όταν κρίθηκαν επαρκή από τους επαΐοντες καθηγητές μας, μας ξαπόστειλαν στο σύμπαν, απανταχού της Ελλάδος από όπου είχαμε προέλθει.
Ζήσαμε όλοι μαζί και καθένας με τη σειρά του , την παλιοσειρά του, και μερικές φορές είχαμε την αίσθηση ότι είμαστε στα Ιμαλάια ή στην κορυφή του κόσμου (στην κορυφή της Ελλάδος, στην άλλη άκρη της Ελλάδος ούτως ή άλλως ήμασταν).
Μπορεί κανείς να γράψει πολλά γι αυτά αλλά πρέπει να είμαστε και σύντομοι. Πιο εύκολο να παίξουμε το παιχνίδι της μνήμης των λέξεων, κι ο καθένας από εκεί να ψάξει τις θύμησές του…. Τσανάκλειος, το σπαθί, το παζάρι της Παρασκευής, το ρολόι. Ξενία οτέλ, πολυκατοικία Γεωργαντά, εστίες, Λ’αμόρε (αυτό το υπέροχο εργαστήριο εγκληματολογίας), πατσάς ψιλοκομμένος, μοσχαροκεφαλή, σουτζούκ λουκούμ (άντε βρε, βάλτε καμιά λέξη και εσείς!) .
Ας πούμε 30 (!) χρόνια μετά, αυτή η γενιά ετοιμάζεται να διοικήσει τον Δικηγορικό Σύλλογο της Αθήνας. Με πρώτον - εμπρός εμπρός – το Γιάννη και την “Κοινωνία των Δικηγόρων” (με «του» ή χωρίς «του»). Ακόμα κι αν διαφωνείς μαζί του δύσκολα μπορείς να κάνεις άλλη επιλογή. Συντρέχοντος και άλλου τινός ουσιώδους. Εκεί πάνω εκείνα τα χρόνια ήταν ένας από εμάς. Σήμερα παραμένει ένας από εμάς. Αν μη τι άλλο.
Λίγες μέρες μετά την άφιξη μας στην Κόμο ακούστηκε και το περίφημο «ΔΠΘ» , όχι Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης αλλά ... “Δυστυχώς Περάσατε Θράκη„! . Και από τότε αλλά και στην ενδιάμεση έως σήμερα διαδρομή το διαμορφώσαμε αλλιώς «Δυνατά Παίξαμε Θράκη». Αυτό θα συνεχίσουμε να κάνουμε.
Ένας ένας κι όλοι μαζί.