Του Γιάννη Δ. Αδαμόπουλου, Προέδρου του ΔΣΑ

Η πρόσφατη αποφυλάκιση των τριών κατηγορουμένων για συμμετοχή στην τρομοκρατική οργάνωση Επαναστατικός Αγώνας λόγω παρέλευσης του 18μήνου της προφυλάκισής τους, κατ’ εφαρμογήν της συνταγματικής επιταγής του άρθρου 6 παράγρ. 4, θέτει για ακόμη μία φορά επί τάπητος το ζήτημα της βραδύτητας με την οποία κινείται η απονομή της Δικαιοσύνης στη χώρα μας. Στην περίπτωση που μόλις αναφέρθηκε, η εύκολη επιλογή θα ήταν να στρέψουμε τα βέλη μας σε όσους δικαστικούς λειτουργούς εμπλέκονται στην υπόθεση, κατηγορώντας τους ενδεχομένως για ραθυμία και ανεπάρκεια. Ομως, κάτι τέτοιο θα ήταν λάθος. Σε αυτή την περίπτωση δεν θα διαφέραμε από τον μέσο πολίτη που αγνοεί τη δικαστηριακή πραγματικότητα ή από εκείνον που επιθυμεί να λαϊκίσει ξεκινώντας μια συζήτηση αποπροσανατολιστική από τα πραγματικά προβλήματα και τις αιτίες αυτών.

Η αλήθεια είναι πως δικαστικοί λειτουργοί και δικηγόροι βλέπουν την επιστημονική τους ιδιότητα να συνθλίβεται μέσα σε μια ζοφερή πραγματικότητα, η οποία δυσχεραίνει την άσκηση του λειτουργήματός τους. Η κατάρτιση, η βούληση και οι προσπάθειές τους να εξαλειφθούν οι χρόνιες δυσλειτουργίες του συστήματος απονομής της Δικαιοσύνης είναι δεδομένες. Οι διαπιστώσεις αυτές δεν είναι καινοφανείς· είναι, ωστόσο, απαραίτητες προκειμένου η συζήτηση που θα διεξαχθεί να έχει ουσιαστική στόχευση και να αποφέρει ανάλογα αποτελέσματα, μακριά από αποπροσανατολιστικές αντιπαραθέσεις.

Κύριο και αναμφισβήτητο πρόβλημα είναι οι παρατηρούμενες τεράστιες ελλείψεις σε προσωπικό και υλικοτεχνικές υποδομές, οι οποίες βρίσκονται σε πλήρη αναντιστοιχία προς τη συσσώρευση δικαστηριακής ύλης. Παράλληλα, η αξιοποίηση στην πράξη των νέων τεχνολογιών παραμένει απλή διακήρυξη, ενώ οι μεταρρυθμίσεις που κατά καιρούς επέρχονται στους Κώδικες Δικονομίας αποδεικνύονται δυστυχώς αποσπασματικές και βραχύβιες καθώς -πριν καν προλάβουν να εφαρμοστούν σε πρακτικό επίπεδο- ανακαλούνται προκειμένου να τεθούν σε ισχύ νέες εξίσου μεγαλόπνοων εξαγγελιών διατάξεις.

Πάγια επιδίωξη δικαστών και δικηγόρων είναι η αποσυμφόρηση των πινακίων, η οποία θα άρει την κατάσταση οιονεί αρνησιδικίας στην οποία έχουμε περιέλθει εσχάτως. Το μόνο βέβαιο είναι πως δεν μπορούμε να οδηγηθούμε στην επίτευξη του στόχου αυτού μέσω της λεγόμενης «αποδικαστηριοποίησης» υποθέσεων, λύσης που έρχεται σε πολλές περιπτώσεις αντίθετη με ρητές συνταγματικές προβλέψεις, καθώς η θέση των υποθέσεων αυτών υπό τη σκέπη της ανεξάρτητης Δικαιοσύνης αποτελεί εχέγγυο ορθής και σύμφωνης με τους νόμους διεκπεραίωσής τους. Η εξωτερίκευση της άποψης αυτής δεν αποτελεί φυσικά μια προσπάθεια διατήρησης κεκτημένων εκ μέρους του κλάδου μας, αλλά μια -σύμφωνη με το δικαιικό μας σύστημα- αντίκρουση των προωθούμενων ρυθμίσεων.

Σε πρόσφατη συνέντευξή του ο υπουργός Δικαιοσύνης κατέθεσε σειρά προτάσεων για την επιτάχυνση της πολιτικής και ποινικής δίκης, με ορισμένες από αυτές να κινούνται προς τη σωστή κατεύθυνση και άλλες να κρίνονται αναποτελεσματικές. Ο ρόλος μας ως συλλειτουργών στην απονομή της Δικαιοσύνης μάς επιτάσσει να προσέλθουμε σε διάλογο, καταθέτοντας στους αρμόδιους φορείς τις προτάσεις μας και ευελπιστώντας σε μια ουσιαστική συζήτηση, η οποία δεν θα υπονομευθεί από την πρόθεση του υπουργείου να επιβάλει μονομερώς τις απόψεις του. Η συνεκτίμηση των απόψεων που θα καταθέσουν δικαστικές ενώσεις και δικηγορικοί σύλλογοι -οι μόνοι γνώστες των πραγματικών δυσλειτουργιών στον μέγιστο βαθμό- είναι εκείνη που δύναται να αποδεσμεύσει τη Δικαιοσύνη από χρόνιες παθογένειες, αποτελώντας το έναυσμα για την ουσιαστική της αναμόρφωση.

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ" της 15-10-2011.
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_ell_2_15/10/2011_459481