Η λαμπρή ημέρα έφτασε. Επιτέλους γίναμε φοιτητές στη Νομική. Όνειρα ζωής εκπληρώθηκαν, οι γονείς χάρηκαν, τα αδέλφια και οι φίλοι θαύμασαν και εμείς κατακλυσμένοι από χαρά ότι ναι επιτέλους θα γίνουμε και εμείς Νομικάριοι, μπήκαμε στη σχολή που παλεύαμε τρία χρόνια.
Κάπως έτσι ήταν η πρώτη μέρα. Κάπως έτσι πιστέψαμε ότι θα είναι και εκείνες που θα ακολουθούσαν. Μέχρι που ήρθαν αυτές να μας διαψεύσουν. Πήραμε τελικά πτυχίο μετά μυρίων βασάνων και πολλοί από εμάς συνέχισαν σε δεύτερο κύκλο σπουδών, μεταπτυχιακών και διδακτορικών, προκειμένου να εξασφαλίσουν μια καλή εκκίνηση στην αγορά εργασίας.
Και έφτασε η πρώτη επαφή με τους πιθανούς Συνεργάτες- Δικηγόρους. Και εκεί υπήρξε η προσγείωση στα 300€ που ‘δικαιούτο’ να πάρει ο καθένας από εμάς μηνιαίως, ανεξαρτήτως τίτλων, για να μπορέσει να αποκομίσει την εργασιακή εμπειρία. Και πάλι τρέξιμο, και πάλι ξενύχτι, και πάλι πίεση, και πάλι εκπαιδεύσεις για περισσότερη πρακτική, πλέον, επιμόρφωση ...